Γράφει ο Γεώργιος Γιαννάκης του Ιωάννη
Δεν ξέρω, καμιά φορά βαδίζοντας στα μονοπάτια της ιστορίας, μαθαίνεις
πράγματα που δυστυχώς δεν τα μαθαίνεις στο σχολείο. Θα αναφερθώ στον
μεγάλο βλάχο και ήρωα της Σαμαρίνας Μίχο Φλώρο ή Βλαχόπουλο δίνοντας
μου την ευκαιρία να αποδείξω, πόσο Έλληνες είναι οι Βλάχοι του
Διαφωτισμού, των Ευεργετών, των Εμπόρων, των Παλικαριών. Πάντοτε
μου άρεσε να συλλέγω παλιά δημοτικά τραγούδια.
Κάποτε, παλιά, επισκέφτηκα τη Σαμαρίνα, εκεί στην πλατέα δίπλα στην
βρύση. Μεταξύ τσίπουρο και μεζέ άρχισα να τραγουδάω το τραγούδι αφού με
παρότρυνε ο φίλος μου συνοδοιπόρος να πω το τραγούδι του Μίχου ένας
σκοπός παράξενος που υμνεί την παλικαριά του[Βλαχόπουλου ].
Ο Μιχος εροβόλαγε ώρε ν από την Σαμαρίνα
με το τουφέκι Μίχο μ στο πλευρό με το σπαθί στην ζώση
πουλάκι πήγε μώρ και έκατσε στου Μίχου το κεφάλι
δεν ελαλούσε Μίχο μ σαν πουλί μη δε και σαν αηδόνι,
μον ελλαλουσε και έλεγε ανθρώπινη κουβέντα
το μονοπάτι Μίχο που περνάς άηντε μην τον ξανα διαβαίνεις
τα μάτια σου Μίχό μ χαμπήλωσε.
Με πλησιάζει ένας γέρο βλάχος, με εκείνη την παραδοσιακή φορεσιά και αφού
μου έδωκε τα παινέματα του, μια και εξυμνούσα τον χωριανό του, Καπετάνιο,
αρχίζει και μου εξιστορεί τα κατορθώματα του καπετάνιου από τη Σαμαρίνα.
Ο Μίχος από μικρός ανέβηκε στο βουνό, χάρη σε έναν παππακαλόγερο που
του έμαθε λίγα γράμματα. Έβαλε μέσα στην καρδιά και την ψυχή του την
αγάπη για την πατρίδα. Ο Καπετάνιος αφού μάζωξε εκατόν είκοσι παλικάρια,
ξεκίνησε να πάει στο Μεσολόγγι για να βοηθήσει εκεί, τα πολιορκημένα
αδέρφια που πολεμούσαν τις ορδές του Κιουταχή και του Ιμπραήμ.
Έκαναν δέκα μέρες για να φτάκουν – αφού πρώτα είπαν ότι πάνε μακριά γιά
αγώη στις γυναίκες τους- Εκεί με την Μακεδονική φάλαγγα πολέμησαν
ηρωικά δίπλα στον στρατηγό Μακρή, αλλά ο αγώνας είναι άνισος όχι από την
παλικαριά των αγαρηνών αλλά από τις αρρώστιες και την πείνα και όταν
αποφασίστηκε για την έξοδο, βγήκε πρώτος με τα παλικάρια του για να
προφυλάξει τα γυναικόπαιδα. Εκεί έγινε το μεγάλο μακελειό, άπόμεναν μόνο
τριάντα δύο παλικάρια.
Ο Καπετάνιος ξεψυχώντας είπε αυτές τις τελευταίες λέξεις που αναφερόταν
στά παιδιά της Σαμαρίνας, που για να μην τις ξεχάσουν (τις διαταγές) τα
παλικάρια του, το γράψανε στις φουστανέλες για να μην το ξεχάσουν .
Εδώ θέλω να δώσω τα θερμά μου συγχαρητήρια στον φίλο στον Βασίλη
Τσικάρα αν και τα είπαμε κατ ιδίαν, στον κινηματογράφο εκεί στο κέντρο ,για
την σκηνοθεσία του στο έργο η [Έξοδος] μια υπερπαραγωγή για τα Ελληνικά
δεδομένα με πολύ μικρή βοήθεια από τον δήμο Πέλλας και Γιαννιτσών ,
Μια και είναι το πρώτο κείμενο για το καινούργιο έτος που γράφω εύχομαι
χρόνια πολλά υγεία ειρήνη και δημιουργικά.
